Miniblog 1 : Place de la Gare

Aan de muur van het schuurtje

Mijn opa en oma woonden in een huis met aan de achterzijde een groot raam. Vanuit dat raam keek je naar het schuurtje dat in de tuin stond. En aan de muur van het schuurtje hing hij. En prachtig blauw straatnaambordje. Ik kon al een beetje lezen, maar ik kon er niets zinnigs van maken. "Place de la gare" stond erop. Ik vroeg wat het betekende en in welke taal het was. Het bordje was frans en er stond "Stationsplein". Als kind vond ik dat voldoende informatie en dacht ik er niet verder over na. 

Later hebben mijn opa en oma een serre tussen het huis en het schuurtje gebouwd en daardoor werd de buitenmuur van het schuurtje ineens een muur in het huis. Het bordje was weg en eigenlijk heb ik er toen weinig meer aan gedacht. 

Nu een aantal jaar geleden gingen ze hun huis opruimen en toen kwam het bordje weer tevoorschijn. Ik kreeg er gelijk fijne herinneringen aan en zei dat als ze het weg wilden doen, dat ik het dan wilde hebben. Mijn opa reageerde op zijn typische ondeugende opa manier en drukte mij gelijk dat bordje in mijn handen: "Neem gelijk maar mee, dat is je erfenis". 

Waar komt het vandaan?

Nu kwamen er wel allemaal vragen bij me op. Waar komt het bordje vandaan? Hoe is het bij jou thuis gekomen? Hoe oud is het bordje etc. Maar het enige antwoord dat ik kreeg was een guitig lachje en het antwoord: "Frankrijk, hij is meegekomen met een chauffeur". Dat vond ik natuurlijk maar een matig antwoord, maar meer wilde hij niet vertellen. Een aantal maanden later heb ik er nogmaals naar gevraagd, maar ook toen kreeg ik vage antwoorden, zoals "ja die vonden we langs de weg". Mijn opa en ik hadden een hele speciale band, ik denk niet dat hij tegen me wilde liegen en het daarom lastig vond dat ik er naar bleef vragen. Dus toen besloot ik het naast me neer te leggen. 

Het bordje had inmiddels een ander plekje gekregen, namelijk in onze keuken. En toen gebeurde er iets grappigs. Een vriend van ons kwam binnen en zei: "Hee wat leuk! Mijn oom heeft ook van die bordjes in zijn garage hangen! Die heeft hij meegenomen uit Frankrijk toen hij daar vaak als chauffeur heen moest. Hoe kom jij eraan?". Ik vertelde dat hij van mijn opa was en dus met een chauffeur meegekomen was. Wat bleek, mijn opa ging regelmatig mee met de oom van onze vriend. Ik vertelde dat mijn opa er weinig over wilde vertellen, behalve dat ze gevonden waren en dat ze met een chauffeur meegekomen waren. "Gevonden? Nou volgens mij hebben ze ze gewoon eraf geschroefd en toen meegenomen", was de reactie. Inmiddels was mijn opa overleden en kon ik het er niet meer met hem over hebben. 

Maar zo kwam toch -postuum- de aap nog uit de mouw.