Een jaar na de verhuizing

Voordat we verhuisden, kreeg ik vaak te horen: 'Je zult je in het begin behoorlijk eenzaam voelen.' Niet echt opbeurend, hè? Maar nu achteraf ben ik blij dat mensen me hierop hebben voorbereid, omdat ik hierdoor alert was en regelmatig even checkte hoe ik me voelde.

Of ik me ook daadwerkelijk eenzaam heb gevoeld? Nee ik heb me niet eenzaam gevoeld in het afgelopen jaar. Terwijl daar misschien best reden toe was. We gingen immers een uur rijden van familie vandaan wonen. Maar we merkten ook dat daardoor mensen niet het contact verbraken. Mensen wilden hier naartoe komen om ons op te zoeken. Ook vierden we hier de Overbeken-dag met familie en hebben mijn ouders hun 40 jarig huwelijksfeest hier in te tuin gevierd. Arno gaat nog steeds eens in de week bij zijn ouders eten en mijn schoonvader is hier altijd op donderdag. 

Wie ik wel minder ben gaan zien is mijn ouders, en dan vooral mijn moeder. Wij woonden in onze vorige woonplaats tegenover elkaar. De buurman grapte eens dat er een "geul" in de straat ontstond omdat wij zo vaak heen en weer liepen. Ik moet zeggen, het even aanwippen bij mijn moeder mis ik wel.

Door de verhuiservaring realiseerde ik me dat ik minder sociaal ben dan ik dacht. Ik kan makkelijk praten en vind het snel gezellig, waardoor er altijd veel mensen bij ons thuis langs kwamen. Maar na de verhuizing genoot ik stiekem van de stilte en rust. Ik merkte dat ik onbewust stress kreeg van het steeds maar sociaal "aan staan". Ik merk nu dat ik eigenlijk graag op mezelf ben. In rust en stilte, tussen het groen. Zo leer je nog eens wat over jezelf! De sociale momenten zijn daardoor voor mij ook nog specialer, en ik geniet daar eigenlijk meer van nu ze wat zeldzamer zijn.

Met dank aan het schoolplein

Laten we vooropstellen dat ik een hekel heb aan roddelen op het schoolplein. Maar wanneer je verhuist naar een nieuwe woonplaats, kan het een fijne en snelle manier zijn om mensen te leren kennen. Onze zoon Bram had al snel een paar vaste vriendjes om mee te spelen. Bram heeft altijd liever twee goede vrienden dan veel losse vrienden (dat herken ik haha). Onze dochter Sjors koos echter elke dag een ander klasgenootje om mee te spelen. Ideaal! Hierdoor leerden we snel veel ouders, kinderen en straten in het dorp kennen.

Na een aantal maanden besloot ik ook weer een kerk te zoeken. Deze vond ik in Druten, een plaats verderop. Het is een hele kleine kerkgemeente en daarom is er veel omzien en liefde naar elkaar. Je wordt echt gezien en gewaardeerd. Ik kan daar helemaal mezelf zijn en ook dat maakt dat dat een stukje "thuis" bracht in een nieuwe omgeving.

De broer van de buren van de mensen op de hoek

Zowel Arno als ik zijn geboren en getogen in ons vorige dorp. Daar kenden we eigenlijk iedereen of wisten we waar ze "vandaan" kwamen. Hier in ons nieuwe dorp wisten we van niemand iets. En dat was voor mij het moeilijkste aspect van de hele verhuizing. Je weet niet met welke mensen je te maken hebt en dat kan ver gaan. Zo is het moeilijk om te bepalen welke "mannetjes" betrouwbaar zijn als je iets wilt verbouwen of repareren in je huis. Ook weet je niet precies wie je buren zijn of wie de ouders zijn van de kinderen op school. Toen we net hier woonden, hebben we ons telefoonnummer gegeven aan iemand die wellicht in onze tuin kon helpen. Achteraf bleek deze persoon gezocht te worden vanwege een misdrijf. Je hebt dus echt geen idee. Gelukkig heeft deze ervaring ons wat voorzichtiger en minder naïef gemaakt.

De kinderen

Het spannendste vóór de verhuizing vond ik hoe de kinderen zouden reageren. Sjors zat nog niet zo lang op school en zij is handig in snel contact leggen. Waar ik me meer zorgen over maakte was over Bram. Hij zat namelijk al in groep 5 en had vaste vriendjes en was erg gehecht aan zijn meester. Ook had hij een fijn vriendinnetje in de straat waar hij regelmatig mee op trok. Ik heb vooral in de eerste maanden gezien dat hij het er echt moeilijk mee had. Dit uitte zich in teruggetrokken of juist baldadig gedrag. Toen heb ik wel een aantal keer me afgevraagd of dit geen foute keuze was geweest voor hem. Maar na een maand of 10 reden we een keer het dorp binnen en toen zei hij "Ja! nu voel ik het hoor. Dit is nu echt MIJN dorp". Moet zeggen dat dat wel een opluchting was. 

Maar uiteindelijk hebben ze allebei hier weer hun draai gevonden. Ze spelen graag met vriendjes en genieten van de ruimte in en om het huis. Best even spannend, maar uiteindelijk ook voor hen een goede keuze. 

Een jaar later

Maar inmiddels wonen we hier een jaar en hebben we steeds meer mensen leren kennen. Ik ben dankbaar voor mensen die ons een warm welkom gaven en ons ook uitleg wilden geven over Carnaval en andere festiviteiten in het dorp. Ook onze buren zijn fijne mensen en dat scheelt een hoop!

De kinderen hebben hier uitnodigingen gekregen voor feestjes en wij hebben ook de eerste verjaardagen gevierd van nieuwe vrienden en kennissen in onze nieuwe omgeving. 

We hebben ook de tuin een heel jaar "meegemaakt", van bloesem tot snoei! Wat een ervaring! 

En het oude is blijkbaar niet voorbij! We zien nog steeds regelmatig onze vrienden en familie. Het kantoor van mijn opruimbedrijf is gevestigd in ons oude dorp, dus als we geen opruimklus hebben ben ik op kantoor in Meerkerk. Zo blijf je toch binding houden. En dat is fijn!

Kortom

Ik zou het zo weer doen! Het hele verhuizen als in:  financiering regelen, alles inpakken en verslepen was het minst favoriete gedeelte. Maar het leren kennen van nieuwe mensen, een frisse omgeving en het huis is het helemaal waard!